หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้มีการประดิษฐ์แพยาง โดยใช้ยางเทียม มีรูปร่างคล้ายตะกร้าการใช้งานไม่ค่อยได้ผลมากนัก เพราะคลื่นขนาดเล็ก กระฉอกเข้าไปในแพ ทำให้น้ำท่วมแพได้ (Bennett, 1993)
ในปี คศ. 1950 ได้มีการปรับปรุงและออกแบบแพยาง มีรูปร่าง ขนาดคล้ายแพยางปัจจุบัน ส่วนใหญ่ใช้เพื่อการท่องเที่ยวของเอกชน แพร่หลายในทวีปอเมริกาเหนือ ทั้งนี้เพราะแพยางมีความทนทาน ราคา ไม่แพง และลอยน้ำได้ดี การใช้แพยาง โดยการกรรเชียงตามเทคนิคของ Galloway มีการดัดแปลงใช้ในทางทหารมากขึ้น หลังจากนั้นได้มีการ วิวัฒนาการของการสร้างแพยางโดยใช้วัสดุต่าง ๆ มีความทนทาน ต่อการเสียดสี กระแทกกับโขดหินที่แหลมคม ทั้งยังมีน้ำหนักเบา สะดวก ในการขนย้ายไปยังสถานที่ล่องแก่งต่าง ๆ ได้สะดวก ได้มีการประดิษฐ์ และออกแบบให้มีวาล์ว สามารถสูบลมเข้าออกได้ มีอุปกรณ์อื่น ๆ และไม้พายเพื่อการใช้งานได้ดียิ่งขึ้น (Bennett, 1993)

ไผ่จืด หรือ หรือ ไผ่ร้อยกอ มีชื่อวิทยาศาสตร์ เฉพาะว่า POGONATHERUM PANICEUM (LAMK) HACK อยู่ในวงศ์ POACEAE เป็นพืชตระกูลหญ้าต้นสูงราว 60-90 เซนติเมตร มีเหง้าหรือหน่อใต้ดิน มีข้อเป็น ปล้องเหมือนไผ่ แตกเป็นกอหนาแน่น แต่ละกอ มีราว 70-100 ต้น จึงเรียกกันแบบชาวบ้านว่า ไผ่ร้อยกอ ไผ่จืดมีลักษณะคล้ายหญ้าเป็นกอใบไม่มีขนมีใบเดี่ยว ออกสลับ เป็นรูปวงรีหรือคล้ายใบหอกปลายแหลมคมมนเขียวสด ไผ่จืดนี้ขึ้นอยู่เองตามธรรมชาติทั่วทุกภาค ของประเทศ โดยเฉพาะ พื้นที่เนินเขา หรือที่ราบสูงบริเวณโขดหิน ใกล้แหล่งน้ำ หรือแหล่งน้ำขัง

ผ้าทอกะเหรี่ยง มีความสำคัญและมีคุณค่าต่อสังคม เป็นมรดกภูมิปัญญาทางศิลปะพื้นบ้านชาวไทยกะเหรี่ยง ที่สะท้อนให้เห็นถึงวัฒนธรรมและอารยธรรมของกลุ่มชน และท้องถิ่น ซึ่งผ้าทอกะเหรี่ยงกับการแต่งกายจะบ่งบอก สถานภาพทางสังคม
จุดเด่น
เป็นผ้าทอมือย้อมสีธรรมชาติ ลวดลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของชนเผ่ากะเหรี่ยง มีลวดลายเป็นเอกลักษณ์ ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ โดยใช้วัตถุดิบในท้องถิ่น สีที่ได้จะเป็นสีจากการย้อมสีฝ้ายแบบธรรมชาติ โดยใช้ วัตถุดิบในท้องถิ่นที่เป็นพืชป่าและพืชสมุนไพร มีลวดลายผ้าทอที่เป็นเอกลักษณ์ มีความสวยงามตามแบบเฉพาะ ของชนเผ่ากะเหรี่ยงตามภูมิปัญญาดั้งเดิมที่สืบทอดกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ซึ่งที่นี้จะเอาลายธรรมชาติเข้ามาใส่ใน เสื้อผ้า เช่น ลายสายน้ำ ลายดอก ฯลฯ

อาหารและขนมล้านนาที่นิยม ได้แก่ ขนมจีนน้ำเงี้ยว ข้าวซอย ข้าวกั้นจิ้น ห่อนึ่งไก่ ยำจิ้นไก่ ตำขนุน แอ๋บหมู แกงโฮะ แกงขนุน แกงผักกาด แกงผักเฮือด แกงหยวก แกงผักเชียงดา แกงผักหวานป่า จอผักกาด จอผักปลัง น้ำพริกตาแดง น้ำพริกข่า ขนมวง ข้าวแคบ ข้าวหนุกงา ข้าวต้มหัวหงอก
ชาวล้านนา นิยมรับประทานที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ ผักป่า หรือว่าผักข้างรั้ว กินข้าวเหนียวเป็นอาหารหลัก นิยมแกง แบบน้ำขลุกขลิก และน้ำพริกค่อนข้างแห้ง เพราะรับประทานด้วยวิธีปั้นข้าวเหนียวเป็นก้อนเล็กจิ้มลงไปในอาหาร การจัดสำรับอาหาร จัดใส่ขันโตกที่ทำมาจากไม้หรือหวาย
ขันโตก เป็นภาชนะที่ใส่อาหารไว้รับประทานของคนล้านนา การรับประทานอาหารอาหารของชาวล้านนา มักจะให้พ่อแม่ หรือญาติผู้ใหญ่ที่อาวุโสที่สุดในบ้านรับประทานเป็นคนแรก จากนั้น ลูกหรือผู้อ่อนอาวุโสจึงจะลงมือรับประทาน ซึ่งเป็น ประเพณีนิยมมาแต่โบราณกาล

งานปักผ้าด้วยมือ เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มมีการผลิตผ้า พบงานเย็บปักถักร้อย ที่เก็บรักษาไว้ในสุสานมัมมี่อียิปต์โบราณ หรือมากกว่า 1,300 ปีก่อนคริสตกาล ที่มีทั้งเสื้อผ้า ผ้าคลุมโซฟา ผ้าแขวน และเต็นท์ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
งานปักผ้ามีต้นกำเนิดมาจากจีน มีการค้นพบผ้าไหมลายปักที่เก่าแก่ที่สุดของจีนจากหลุมฝังศพ อายุราว 2,000 - 3,000 ปี ในเมืองหม่าซาน (Mashan) จังหวัดหูเป่ย นักโบราณคดียังเผยอีกว่า งานปักลายจีนที่โด่งดังที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ คือ เสื้อคลุมผ้าไหมของจักรพรรดิราชวงศ์ชิง

การขายของ จะทำให้เด็กๆได้เรียนรู้ค่าของเงิน เพราะของที่ขายได้ ต้องหักต้นทุน ต้องหักค่าส่ง สิ่งที่เข้าได้คือ “กำไร” ซึ่งไม่มากนัก ถ้าขายดี ลองมาดูว่าเราจะทำอย่างไรกับเงินที่ได้กัน ถ้าอยากจะขายต่อ ต้องหักออกมาเป็นต้นทุนเพื่อซื้อของรอบต่อไป อาจจะสอดแทรกการสอนให้เด็กๆ รู้ว่านี่คือวิธีการที่คุณพ่อ คุณแม่หาเงินมาให้เขาใช้นะ มันไม่ได้มาง่ายๆ จะเป็นประสบการณ์ที่ทำให้เขาได้เรียนรู้
การขายออนไลน์ เป็นอีกหนึ่งทักษะที่ควรฝึกฝน เพราะนอกจากจะเป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์แล้ว ยังเป็นกิจกรรมช่วยให้ รู้ค่าของเงินอีกด้วย เขาจะรู้จักใช้เงินมากขึ้น เห็นคุณค่าของสิ่งของรอบตัวมากขึ้น ที่สำคัญ ใครจะไปรู้ว่าเราอาจจะได้พ่อค้าแม่ค้าออนไลน์ตัวน้อยๆที่ยอดขายไม่แพ้ผู้ใหญ่ก็เป็นได้